Table of Contents

syndroom van Croiset

Het Syndroom van Croiset werd in 1987 voor het eerst vastgesteld. De acteur Jules Croiset wordt ontvoerd door neo-fascisten. Het is groot nieuws in ons kleine landje.

Vooraanstaande 'Joden', zoals Freek de Jonge, ontvangen dreigbrieven van het 'Nederlands Fascistisch Jongeren Front'. Politie-bewaking volgt. Nederland in rep en roer. Prominenten waarschuwen voor een herlevend N-Socialisme.

Uit onderzoek van de Belgische(!) politie blijkt dat Croiset zijn eigen ontvoering in scène heeft gezet; en hij is zelf tevens de auteur van de dreigbrieven. Het 'Nederlands Fascistisch Jongeren Front' heeft slechts één lid … de heer Croiset zelve. Ook kraste Jules een hakenkruis in zijn eigen borst. Hiermee wordt de term "zelfontvoering" geïntroduceerd in het Nederlands.

het ziektebeeld

Het syndroom van Croiset kent de volgende symptomen:

Tevens is opvallend dat Croiset-patiënten meestal parasiteren op werkende mensen middels subsidie of uitkering.

UFO's en heksen

En die neo-fascisten? Ach, het is met neo-nazi's net als met UFO's. Er zijn enkele schimmige foto's en een handvol dubieuze getuigen. Maar er is na 1945 niet één maal onomstotelijk bewijs geleverd dat neo-nazi's echt bestaan.

En al die anti-fascistiese buro's dan? Tsja, in de 17de eeuw was er ook een grootschalige heksenjacht. Dat betekent nog niet dat heksen bestaan. De politie onderzoekt wel eens aangifte tegen neo-nazi's. Meestal kunnen ze niets vinden. Een enkele keer komen ze op een zolderkamertje van een puber terecht. Daar ligt dan een plakkerige Mein Kampf tussen een stapel Playboys.

leven met Croiset

Hoewel het syndroom van Croiset een ingrijpende aandoening is, kunnen patiënten toch vaak een normaal leven leiden. Sommigen hebben zelfs baat bij hun aandoening, en maken een politieke of maatschappelijke carrière. Croiset lijkt dan ook vervelender voor de omgeving dan voor de patiënt.

Zo heeft de ontmaskering van Jules Croiset als fantast en leugenaar geen hiaat opgeleverd in zijn werk als acteur. Zijn geloofwaardigheid is in kunstkringen klaarblijkelijk niet aangetast...